Drugi Rozdział cz. II

~ Zoey Benson ~

Na dworzu było przyjemnie ciepło. Przeszłam przez ulicę i zauważyłam spacerujących ludzi. Rozejrzałam się po okolicy. Plac zabaw. Brookie siedziała na huśtawce leniwie się bujając. Ocierała łzy z policzków. Usiadłam na huśtawce obok.
- Heej - zawołałam i dźgnęłam przyjaciłkę palcem w bok. - Ktoś tu się chyba zakochał.
Blondynka otarła łzy z policzków. Wzięłam głęboki wdech i głośno wypuściła powietrze z ust.
- Wcale się nie zakochałam - zaprzeczyła szybko. - Lubię go i nie chce zniszczyć tej przyjaźni.
- Bzdura! - zawołałam. - Wiem, kiedy kręcisz, mordko. Od początku ci się podobał. I nie wymiguj mi się chorobą.
Blondynka podciągnęła kolano pod brodę.
- Zoey, wiesz, ze to niemożliwe! - powiedziała pociągając nosem. - Jak sobie to wyobrażasz? Znów zachoruje i co? Prasa się dowie i bedzie, ze Liam jest ze mną z litości. Nie narażę moich przyjaciół na szykanę przez to. Lepiej, dla niego jak nie wie.
- Czego nie wiem? - usłyszałyśmy głos Liama.
Razem z Brookie popatrzyłyśmy po sobie. Co miałyśmy mu powiedzieć? Mówiłyśmy o tym tylko nie licznym osobom. Tylko Cowell i Lyla o tym wiedzieli.
- Liam, nie mam chłopaka - powiedziała Brooke wstajac z huśtawki. - Przepraszam, ze cię okłamałam. Nie możemy być razem. Nie mogę Ci powiedzieć. Ten związek nie miałby przyszłości.
Oglądałam jego reakcje. Smutek, żal, rozczarowanie.
- Brook, powiedz mu dlaczego - poprosiłam przyjaciółkę. Nie mogłam patrzeć jak oboje cierpią.
Blondynka spojrzała na mnie przerażona. Jej wzrok więc krzyczał, że tego nie zrobi.
- Jak ty mu nie powiesz to ja to zrobię - ostrzegłam.
Dziewczyna pokręciła głową.
- Wyjaśni mi ktoś o co tu do cholery chodzi? - zapytał Liam spoglądając to na mnie to na obiekt swoich uczuć.
Brooklyn potarła czoło i zaczęła przechadzać się się po piasku. Intensywnie myślała. Obie wiedziałyśmy, że jak powie to się może źle skończyć jeśli mu powie.
- Liam, wierzę, że Brook ci powie. Jadnak musisz coś obiecać - poprosiłam go.
- Obiecam wszystko, tylko nie trzymajcie mnie dłużej w niepewności.
- Nie możesz nikomu powiedziec - wtrąciła Brookie. - Choruje na białaczkę. Ten etap nie jest jakiś skandalicznie straszny, ale wiem, ze niedługo rozpocznę chemioterapię.
Liam zmieszał się.
- Teraz rozumiem - powiedział. - Tylko, że ja nie chcę litować się nad tobą i nie będę. Zakochałem się w tobie. Rzeczywistość jest jaka jest. I chce byc przy tobie. Chce abyśmy przeszli przez to razem.
Moja przyjaciółka nieśmiało przytuliła się do Liama.
- My tu gadu gadu, a ja się zrobiłam głodna - mruknęłam do przyjaciół.
- Więc chodźmy na śniadanie - zaśmiał się Liam.

___________________
Hej, o to druga czesc. Ma nadzieje, ze sie podoba.

Drugi Rozdział cz.I

Brooklyn Steewart

~ Dwa miesiące później ~ 

Zapukałam do drzwi łazienki. Nikt mi nie odpowiedział, ale wiedziałam kto tam jest. Zawsze z rana zajmował mi łazienkę ale już wiem jak go stamtąd wykurzyć.

- Zayn jesteś największym przystojniakiem pod słońcem - powiedziałam opierając się plecami o ścianę obok drzwi. - Nie poprawiaj już perfekcyjnej natury.

Przyszedł Liam w samej podkoszulce i szortach. Uśmiechnął się do mnie promiennie.

- Znowu go wkręcasz? - szepnął.

- Kto powiedział, że go wkręcam? - odszepnęłam. - Zayn - zawołałam. - Wiesz dlaczego fanki krzyczą jak wchodzicie na scenie?

Liam spojrzał na mnie spode łba.

- Dlaczego? - zainteresował się Zayn.

- Bo dostają orgazmu na twój widok - rzekłam z przekonaniem wpatrując się głęboko w oczy Liamowi.

Zayn wyszedł z łazienki.

- Przekonałaś mnie - mruknął uradowany. - Łazienka wolna. Możecie korzystać.

Zrobiłam faceplam.

- Nie, no, Zayn ma racje, Brookie - zaczął Liam i położył rękę na ścianie obok mojej głowy. Pochylił się nade mną tak aż czułam jego słodki, ciepły oddech na skórze. - Będziemy wymieniać wzajemnie szczegóły anatomiczne.

Spojrzałam na niego jak mała dziewczynka, której powiedziano coś mało sensownego. Po czym przechyliłam głowę w bok.

- W znajdź pięć różnic bawiłam się jak byłam mała, a teraz się wstydzę - odparłam i zamknęłam się w toalecie.

Rozpuściłam koka, potargałam włosy i znów wyszłam.

- Liamie, byłeś przed chwilą bardzo niegrzeczny - oznajmiałam tonem nieznoszącym sprzeciwu wskazując na niego palcem. - Nie przystoi to Daddy'emu Direction. Marsz do kuchni robić śniadanie.

Wróciłam do łazienki.

- Jak ona to robi? - usłyszałam głębokie westchnięcie Liama.

Pół godziny później byłam już na dole i spijałam świeżo parzoną kawę. Liam nadal był w szortach i podkoszulce. usiłował zrobić tosty, ale za każdym razem gdy przyciskał spust tosty wyskakiwały.

Roześmiałam się gdy wyskoczyły już chyba po raz dziesiąty.

- Może zamiast się śmiać pomożesz mi? - warknął obrażony.

Przycisnęłam spust jednym palcem i tosty znalazły się w tosterze.

- Proszę - mruknęłam uśmiechając się.

- Dziękuję.

Nastała krępująca cisza. Li stanął obok mnie. Próbował chyba mnie objąć, ale zamiast tego wsadził ręce do kieszeni.

- L O U I S - usłyszeliśmy krzyk Zoey. - Zboczeńcu, wypad w podskokach z łazienki.

Zaczęliśmy się śmiać.

- Bez nich byłoby nudno - stwierdził Liam.

- Bez kitu - zgodziłam się.

- W ogóle gdyby ciebie i Zoey nie było to ta trasa byłaby nudna - powiedział odwracając się w moją stronę.

Patrzył mi w oczy.

- Liam? - zapytałam.

- Tak?

- Tosty ci się palą - powiedziałam i znów wybuchnęłam śmiechem.

Chłopak próbował ratować przypaloną potrawę, ale na marne.

- Daj, zrobimy nowe - powiedziałam i wsadziłam do tostera dwie nowe kromki.

- Karze zakupić lepszy toster - oznajmił.

- Co się przejmujesz? Nie jest twój. Nowy toster możesz kupić z żoną - odparłam. - Singiel jedzie na gratach.

- A co jeśli nie chce już dłużej być singlem? - zapytał poważnie.

- To musisz znaleźć sobie interesującą koleżankę, która przymknie oko na napalone fanki.

Odstawiłam pusty kubek na blat.

- Nie dawno poznałem interesującą koleżankę - powiedział lekko się czerwieniąc. - Mamy wspólnych fanów więc chyba przymknie oko.

Uśmiechnął się szczerze.

Poczuliśmy swąd przypalonego chleba. Liam szybko wyciągnął spalone tosty.

- Chyba nam to nie wychodzi - mruknął.

- No chyba nie - zgodziłam się.

Przełknęłam głośno ślinę i zaczęłam przechadzać się po kuchni. Nie chciałam go zranić, ale musiałam mu to powiedzieć.

- Liam, wiem, że od początku mówisz o mnie - oznajmiłam i ze zdenerwowania zacisnęłam dłonie na różowej minispódniczce. - Bardzo Cię lubię... Nawet bardziej niż bardzo. Ale nie mogę. Przykro mi.

Chłopak wyraźnie posmutniał.

- Jest ktoś inny, tak? - zapytał oparłszy się o blat.

- Liam, to nie ma znaczenia....

 - Po prostu powiedz - poprosił.

Przygryzłam wargę i zacisnęłam zęby, żeby się nie rozpłakać.

Inny chłopak. To dobry fortel. Nie musiałabym się zwierzać z tego dlaczego nie mogę. Małe kłamstwo chyba nie zaszkodzi.

- Tak, jest ktoś inny - powiedziałam z wielkim trudem.

Wybiegłam z naszego domku hotelowego z płaczem.

Zoey Solange Benson

Akurat schodziłam na dół kiedy zauważyłam, że Brookie wybiegła z domku. Rozejrzałam się. W kuchni był tylko Liam. Wkurzony właśnie przypierniczył w blat.
- Co tu się stało? - zapytałam przyjaciela. - Liam czemu Brookie wybiegła?
- Jaki jest ten jej chłopak? - zapytał ignorując moje pytania.
- Co? Jaki chłopak? - Byłam jeszcze bardziej zdezorientowana niż wcześniej. - Sorki, coś mi wibrzy.
To Brooklyn. Odebrałam.
- Zoey, przyjdź - wychrypiała przez łzy. - Jestem w parku nie daleko.
- Już idę - powiedziałam i rozłączyłam się. - Nie wiem co jej zrobiłeś - zwróciłam się do chłopaka - ale przegiąłeś. A, i jeszcze jedno. Ona nie ma chłopaka. I ma powód aby z nikim się nie wiązać.
Wyszłam z domku i pobiegłam do przyjaciółki.



_________________________________________________

Przepraszam, ze tak krótko, ale nie mam dziś z dużo czasu na lapka. Bo gwizdnęłam bratu jak go nie ma xD On nie długo wróci dlatego tak. Ale obiecuję następnym razem dodać więcej i częściej. Poświęcę się i zacznę przepisywać na telefonie. Mam nadzieje, że ten fragment wam się podoba. Kolejny jutro, w niedziele albo za tydzień. Przepraszam jeszcze raz. Liczę na komentarze, z resztą jak zwykle, ale znając moich kochanych czytelników nic nie będzie :)